'Nung kasagsagan ng EDSA revolution, uhuging bata pa lang ako 'nun. Nagsisimula pa lang akong matuto ng kung ano-ano sa eskwela at wala pang alam lalo na sa politika. Pero 'nung nakita ko sa TV na parang may "gera" sa EDSA at parang tensyonado ang mga tao sa bahay - I realized something VERY important is happening. Di nga ako nagkamali. Ang pangulo ng Pilipinas versus people of the Philippines.
That fateful day - nakapagpatalsik na pala tayo ng isang diktador. Angas no? Ilang bansa lang ba ang nakagawa n'yan sa history? Di ko din alam eh, pero basta ang alam ko lang feeling "proud" ako na nagawa natin 'yun as a nation. Parang fiesta sa EDSA 'nun, lahat parang friendly friends. Sundalo saka mga civilians nag-aapir saka nagyayakapan. Daig pa Lovapalooza (without the excessive kissing). Pero bakit ngayong 27th anniversary ng EDSA revolution marami yatang di masaya? Maraming nagsasabing wala naman na daw ang spirit ng EDSA revolution. Kalat pa rin ang kurakot, marami pa ring mahirap (despite sa hanep-buhay program ni Mrs. Villar), kawawa pa rin ang Pinas compared sa ibang bansa at kung ano-ano pang kalugmukan sa buhay. In short, bakit parang ang daming NEGA about sa event na ito?
Kung iniisip mo na mababago ng isang EDSA revolution ang lahat ng panget sa bansa natin, well, isa kang malaking HANGAL. Hindi mababago ng isang pinuno, isang event (noon at ngayon) ang estado ng Pilipinas. Maaaring in the short run, naging successful ang EDSA revolution. Nakawala tayo sa oppression ng martial law. Bravo! Pero after 'nun, it's still up to us as a nation kung paanong reform ang gagawin sa bansa natin. Hirap kasi sa atin meron tayong tendency na iasa ang pagbabago sa isang lider. Na para bang nakasalalay lang sa isang bagay, tao o pangyayari ang susi sa ganap na pagbabago ng Pilipinas. I know, isa din ako sa nanghinayang kay Marcos. Okay na sana ang lahat. Pero 'yun nga lang, di pwede 'yung one-sided na pamamalakad. Na bawal na mag-question at wala ng boses ang minority. 'Yung pwede ka na lang dukutin ng basta basta without due process. Walang sense na voting system. That's a no-no para sa'kin. Parang there came a time na sumobra sa power trip si pareng Ferdinand kaya 'yan tuloy pumiglas ang ibong may layang lumipad. To be united as one nation is such an impressive feat. Napatunayan natin na if we want change - we can definitey get it.
Minsan mababaw ang mga pinoy, eh. Dapat daw di na lang tayo pumalag sa Marcos regime kasi super unlad na ng Pinas noon. 'Yung iba sinasabi kesyo ang piso and dollar rate noon ay one is to one. Tama nga naman. Kumpara ngayon na ang palitan yata eh more or less 40 na pesos yata per dollar. Pero 'yung one is to one na palitan 'nun is just because of Ferdinand Marcos' command economy. Pati prices pwedeng diktahan ng pangulo kahit na in the long run pwede tayong mabaon sa utang. At 'yun na nga nangyare eventually sa national debt natin na hanggang ngayon eh naghihikahos pa din.
Parang ang bilis naman natin makalimot. Parang ang bilis naman natin matahin ang isang important milestone sa kasaysayan natin matapos natin ito i-celebrate 27 years ago. A bit unfair actually. I heard pinirmahan na ni Noynoy ang batas to compensate the victims of martial law. Good news ito sa mga kamag-anak ng mga taong nawalan ng mga mahal sa buhay dahil sa martial law. Pero mababalik pa ba ang buhay ng namatay? Eh yung mga di pa din nakikita 'til now, matatagpuan pa ba? Maraming sugat na nga ang talagang di na maghihilom kahit na magkanong compensation pa 'yan. Pero thank you pa din di ba. At least our government is doing something here. At di ko ipagpapalit ang ganitong gobyerno sa isang gobyernong nababalot ng diktatoryal.
Kaya I feel a bit irritated sa mga ungrateful Filipinos kung makapagreklamo about the EDSA celebration. Kung tutuusin, nasaan kaya tayo ngayon kung hindi nawala ang dictatorship? Dictatorship na walang boundaries. Indeed, power corrupts. So may sense pa ba ang EDSA revolutuion? Oo naman! It served its purpose - to break free from the chains of dictatorship. Second question, did it solve our country's problems? Not really. In the first place, was it designed to be the miracle potion na makakagamot sa stage 4 na cancer ng bansa natin? No. Again, it is not a miracle pill na makaka-solve sa lahat ng problema ng bansa. It is just a wake-up call. Kung babangon tayo sa wake-up call na 'to is now up to us.
That fateful day - nakapagpatalsik na pala tayo ng isang diktador. Angas no? Ilang bansa lang ba ang nakagawa n'yan sa history? Di ko din alam eh, pero basta ang alam ko lang feeling "proud" ako na nagawa natin 'yun as a nation. Parang fiesta sa EDSA 'nun, lahat parang friendly friends. Sundalo saka mga civilians nag-aapir saka nagyayakapan. Daig pa Lovapalooza (without the excessive kissing). Pero bakit ngayong 27th anniversary ng EDSA revolution marami yatang di masaya? Maraming nagsasabing wala naman na daw ang spirit ng EDSA revolution. Kalat pa rin ang kurakot, marami pa ring mahirap (despite sa hanep-buhay program ni Mrs. Villar), kawawa pa rin ang Pinas compared sa ibang bansa at kung ano-ano pang kalugmukan sa buhay. In short, bakit parang ang daming NEGA about sa event na ito?
Kung iniisip mo na mababago ng isang EDSA revolution ang lahat ng panget sa bansa natin, well, isa kang malaking HANGAL. Hindi mababago ng isang pinuno, isang event (noon at ngayon) ang estado ng Pilipinas. Maaaring in the short run, naging successful ang EDSA revolution. Nakawala tayo sa oppression ng martial law. Bravo! Pero after 'nun, it's still up to us as a nation kung paanong reform ang gagawin sa bansa natin. Hirap kasi sa atin meron tayong tendency na iasa ang pagbabago sa isang lider. Na para bang nakasalalay lang sa isang bagay, tao o pangyayari ang susi sa ganap na pagbabago ng Pilipinas. I know, isa din ako sa nanghinayang kay Marcos. Okay na sana ang lahat. Pero 'yun nga lang, di pwede 'yung one-sided na pamamalakad. Na bawal na mag-question at wala ng boses ang minority. 'Yung pwede ka na lang dukutin ng basta basta without due process. Walang sense na voting system. That's a no-no para sa'kin. Parang there came a time na sumobra sa power trip si pareng Ferdinand kaya 'yan tuloy pumiglas ang ibong may layang lumipad. To be united as one nation is such an impressive feat. Napatunayan natin na if we want change - we can definitey get it.
Minsan mababaw ang mga pinoy, eh. Dapat daw di na lang tayo pumalag sa Marcos regime kasi super unlad na ng Pinas noon. 'Yung iba sinasabi kesyo ang piso and dollar rate noon ay one is to one. Tama nga naman. Kumpara ngayon na ang palitan yata eh more or less 40 na pesos yata per dollar. Pero 'yung one is to one na palitan 'nun is just because of Ferdinand Marcos' command economy. Pati prices pwedeng diktahan ng pangulo kahit na in the long run pwede tayong mabaon sa utang. At 'yun na nga nangyare eventually sa national debt natin na hanggang ngayon eh naghihikahos pa din.
Parang ang bilis naman natin makalimot. Parang ang bilis naman natin matahin ang isang important milestone sa kasaysayan natin matapos natin ito i-celebrate 27 years ago. A bit unfair actually. I heard pinirmahan na ni Noynoy ang batas to compensate the victims of martial law. Good news ito sa mga kamag-anak ng mga taong nawalan ng mga mahal sa buhay dahil sa martial law. Pero mababalik pa ba ang buhay ng namatay? Eh yung mga di pa din nakikita 'til now, matatagpuan pa ba? Maraming sugat na nga ang talagang di na maghihilom kahit na magkanong compensation pa 'yan. Pero thank you pa din di ba. At least our government is doing something here. At di ko ipagpapalit ang ganitong gobyerno sa isang gobyernong nababalot ng diktatoryal.
Kaya I feel a bit irritated sa mga ungrateful Filipinos kung makapagreklamo about the EDSA celebration. Kung tutuusin, nasaan kaya tayo ngayon kung hindi nawala ang dictatorship? Dictatorship na walang boundaries. Indeed, power corrupts. So may sense pa ba ang EDSA revolutuion? Oo naman! It served its purpose - to break free from the chains of dictatorship. Second question, did it solve our country's problems? Not really. In the first place, was it designed to be the miracle potion na makakagamot sa stage 4 na cancer ng bansa natin? No. Again, it is not a miracle pill na makaka-solve sa lahat ng problema ng bansa. It is just a wake-up call. Kung babangon tayo sa wake-up call na 'to is now up to us.
No comments:
Post a Comment